Η Χρυστάλλα Δανιήλ, αδελφότεχνη του ήρωα,
στην ομιλία εκ μέρους της οικογένειας

Αγαπημένε μου Θείε,

Όλοι εμείς, τα αδέλφια σου, η Μαρία, η Φούλα, η Παναγιώτα, η Νίκη, ο Γιώργος, τα παιδιά τους, τα παιδιά των παιδιών τους, που δεν έμελλε ποτέ να γνωρίσεις, αναλαμβάνουμε σήμερα, το ιερό καθήκον να κηδέψουμε τα βασανισμένα σου οστά. Να τα αφήσουμε να αναπαυθούν εν ειρήνη και να ενωθούν με αυτά των γονιών σου, μετά από 47 χρόνια ταλαιπωρίας και σκλαβιάς. Να σου αποδώσουμε όλες τις τιμές που αρμόζουν σύμφωνα με τις πανανθρώπινες αρχές, που τόσο απάνθρωπα σου τις στέρησαν. Να αποτίσουμε τον ελάχιστο φόρο τιμής στη μεγάλη θυσία σου. Ενώνουμε σήμερα το πένθος μας, με το πένθος όλων των οικογενειών των νεκρών και αγνοουμένων ηρώων που έφερε το προδοτικό πραξικόπημα και η τουρκική εισβολή στα ιερά χώματά μας.
Σήμερα τελειώνει για την οικογένεια μας, αυτός ο παραλογισμός που βιώναμε τόσα χρόνια εν αναμονή της επιστροφής σου. Παραλογισμός γιατί κανένας δεν μπορούσε να δεχτεί ότι δεν θα επιστρέψεις. Κανένας δεν μπορούσε να πει με ακρίβεια πως και τι έγινε, σε εκείνη την άγρια αλλά ηρωική μάχη στον Άγιο Γεώργιο της Κερύνειας. Κανένας δεν είχε την τόλμη να πει ότι ο πραξικοπηματίας Μιχόπουλος σας έστειλε στο στόμα του εχθρού δίνοντας ηθελημένα ή όχι , παραπλανητικές οδηγίες.
Πρώτος των πρώτων στη ζωή, πρώτος των πρώτων, στη μάχη. Πρώτος των πρώτων στις καρδιές όλων μας. Αυτών, που είχαν την τύχη να γνωρίσουν τη φυσική σου παρουσία και όλων εμάς που σε γνωρίσαμε μέσα από μια φωτογραφία. Και έγινε η φωτογραφία αυτή σταθμός στις ζωές μας και έγιναν τα μάτια σου φάρος φωτεινός και οδηγός μας.
Ήσουν πάντα κοντά μας, στις χαρές που ήταν πάντα μισές και στις λύπες. Πάντα παρών. Πως να ξεχάσω τη γιαγιά που κάθε φορά που ένα παιδί γεννιόταν, αδυμονούσε να δει αν είχε τα μάτια σου! Πως να ξεχάσω τις πάμπολλες φορές που ανοίγαμε την πόρτα του σπιτιού της και ακούγαμε τη τρεμάμενη φωνή της να φωνάζει, «Αντρέα μου ήρθες»
Πως να ξεχάσω τον παππού, που για δεκαετίες ολόκληρες περίμενε πάνω από ένα ραδιόφωνο την ώρα των ειδήσεων, μήπως και αναγγείλουν κάτι νεότερο για την τύχη των αγνοουμένων και τη δική σου και ήταν αυτή η ώρα ιερή, κανένας δεν μπορούσε να μιλήσει την ώρα των ειδήσεων.
Πως να ξεχάσω που έφυγαν και δύο, ψελλίζοντας το όνομά σου.
Το όνομα σου θείε μου κατατάσεται επίσημα πλέον στον κατάλογο των ηρώων και μαρτύρων. Των γενναίων ανδρών τάφος είναι όλη η γη , έλεγε ο Περικλής στον επιτάφιο του και συ θείε μου απέδειξες την αλήθεια αυτής της ρύσης, έκανες τάφο σου τα ιερά εκείνα χώματα του Αγίου Γεωργίου Κερύνειας, όταν αποφάσισες να υπερασπιστείς μέχρις εσχάτων την επιλογή σου και έτσι να οδηγηθείς στην αθανασία. Γνώριζες πολύ καλά τις συνέπειες των αποφάσεων σου, όμως δεν θα τις άλλαζες ποτέ, γιατί το αίσθημα του καθήκοντος ήταν πιο μεγάλο. Δεν διαπραγματεύτηκες ποτέ τις αρχές και αξίες σου.
13 Ιουλίου σου δίνουν άδεια από τον στρατό και επέστρεψες περιχαρής στο χωριό. Είχες 20 ολόκληρες μέρες στη διάθεσή σου για να δουλέψεις. Που να ξερες ότι την άδεια αυτή την πήρες γιατί κάποιοι ετοίμαζαν το πραξικόπημα και ίσως εσύ να αποτελούσες ένα μικρό εμπόδιο στα σχέδια τους? 17 Ιουλίου ανακαλείται η άδεια σου και πρέπει να επιστρέψεις στο στρατόπεδο σου. Το πραξικόπημα έγινε. Η ΕΟΚΑ Β στην εξουσία.
– Που θα πάεις γιε μου, εν θωρείς ότι εν ούλλα προδωμένα; Εν θα πάεις, Εν σε αφήνω να πάεις.
– Αν ούλλοι κάμουμε πίσω μάνα, ποιος εν να πολεμήσει, εν να αφήσουμε τον Τούρκο να μας πιάει; Θα πάω, θα πάω να πολεμήσω. (17 Ιουλίου ήταν όλοι σίγουροι ότι θα γινόταν η εισβολή)
Μάταια μάνα και αδέλφια προσπαθούσαν να σε μεταπείσουν. Πήρες το δρόμο και έφυγες, και δεν γύρισες ποτέ.
Η μορφή σου θα μείνει άσβεστη στις ψυχές μας να μας θυμίζει την προδοσία, να μας θυμίζει ότι πάνω σε τούτα τα ιερά κόκκαλα κάποιοι ιεροσύλησαν, κάποιοι έκαναν καριέρες, κάποιοι δεν τιμωρήθηκαν ποτέ. Και αυτό πληγώνει θείε μου, πληγώνει πολύ. Γιατί η θυσία η δική σου και τόσο άλλων παλλικαριών δεν έπιασε τόπο. Το δράμα συνεχίζεται. Η προδοσία συνεχίζεται. Δυστυχώς των ανδριωμένων ο θάνατος δεν πάραξε ελευθερία και ακόμα περιμένουμε τα όνειρα να πάρουν εκδίκηση.

Σήμερα θείε μου, τα οστά σου θα ενταφιαστούν. Όμως η γενναιότητα, η αγνότητα της ψυχής σου, η αρετή και η λεβεντιά σου, θα μείνουν για πάντα άταφα, σύμβολα του χρέους, της τιμής και της θύμισης.
Θα σε θυμόμαστε και θα σε τιμούμε ΠΑΝΤΑ. Εμείς, τα παιδιά μας, τα παιδιά των παιδιών μας. Αυτά τα μάτια δεν θα κλείσουν ΠΟΤΕ, θα είναι πάντα φάρος φωτεινός και οδηγός μας, γιατί όπως λέει ο ποιητής,

Τα όνειρα μένουν όνειρα
Μα εσύ όχι

Καλό ταξίδι Θείε μου, Καλό ταξίδι στο φως
Αιωνία θα είναι η Μνήμη σου.
ΑΘΑΝΑΤΟΣ

Κατηγορίες: ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Ετικέτες: Η Χρυστάλλα Δανιήλ