Ομιλία του Επιτρόπου κ. Φώτη Φωτίου
στην κηδεία Ανδρέα Πογιατζή

Ομιλία του Επιτρόπου Προεδρίας κ Φώτη Φωτίου στην κηδεία του ηρωικώς πεσόντα κατά την τουρκική εισβολή του 1974 Στρατιώτη Ανδρέα Πογιατζή, το Σάββατο 26 Ιουνίου 2021 στις 11.00 π.μ από το Ιερό Ναό Αγίας Παρασκευής στη Λακατάμεια.

Με βαθειά συγκίνηση και με πλήρη συναίσθηση του χρέους μας έναντι των ηρώων και μαρτύρων του λαού μας συγκεντρωθήκαμε σήμερα στον ιερό αυτό χώρο για να απευθύνουμε το ύστατο χαίρε στο στρατιώτη του 120 (Λόχου Βαρέων Όπλων) ΛΒΟ ήρωα Ανδρέα Πογιατζή, του Αντώνη και της Χρυστάλλας. Δυστυχώς οι γονείς του δεν βρίσκονται πια στη ζωή. Έφυγαν, ο πατέρας του το 2005 και η μητέρα του το 2008, χωρίς να μάθουν για την τύχη του, χωρίς να ησυχάσει η ψυχή τους από την αγωνία και το βάσανο τόσων χρόνων. Αυτό είναι που συμβαίνει δυστυχώς πια με τους πλείστους των γονέων ή και των συζύγων των αγνοουμένων μας.

Χρειάστηκε να περάσουν 47 σχεδόν χρόνια από τότε που χάθηκαν τα ίχνη του Ανδρέα για να εντοπιστούν και να παραληφθούν μερικά μικρά οστά του ιερού λειψάνου του, ώστε να μπορέσουμε, μαζί με τους εν ζωή συγγενείς του, να του αποδώσουμε τις οφειλόμενες και πρέπουσες τιμές και να προσευχηθούμε στον Ύψιστο όπως κατατάξει την ψυχή του σε σκηνές δικαίων, εκεί όπου και οι ψυχές των πολυαγαπημένων του γονέων.

Αισθάνομαι, όπως όλοι, μεγάλη την τιμή να μιλήσω για ένα ήρωα όπως είναι ο Ανδρέας. Ευχαριστώ την οικογένεια για την τιμή που μου κάνει να είμαι εδώ σήμερα.

Απευθύνοντας σήμερα το ύστατο χαίρε στον Ανδρέα ο οποίος με τους συμπολεμιστές του αντιστάθηκε γενναία στα τουρκικά στρατεύματα εισβολής υπερασπίζοντας την ελευθερία, αξιοπρέπεια και την εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας μας, εκφράζουμε ταυτόχρονα τη μεγάλη εκτίμηση και την ευγνωμοσύνη μας προς τα παρευρισκόμενα πέντε αδέλφια του για την μεγάλη προσφορά του προς την πατρίδα.

Οι αδελφές του Ανδρέα, Μαρία, Φούλλα, Παναγιώτα, Νίκη και ο αδελφός του Γιώργος, όπως και οι άλλοι συγγενείς του, θα πρέπει να αισθάνονται περήφανοι, όπως περήφανοι αισθανόμαστε όλοι μας για τους στρατευμένους νέους της εποχής εκείνης που με ενθουσιασμό και ηρωισμό προσέτρεξαν για την απόκρουση του Τούρκου εισβολέα και κατακτητή.

Τιμώντας τον Ανδρέα Πογιατζή, τιμούμε όλους τους ήρωές μας και προσευχόμαστε για τη δικαίωση της προσφοράς και της θυσίας τους.

Ο Ανδρέας γεννήθηκε στη Βατυλή στις 21 Σεπτεμβρίου του 1956 και είναι το τέταρτο από τα έξι συνολικά παιδιά της οικογένειας. Διέμενε στη Βατυλή με την μνηστή του.

Από νωρίς βγήκε στη βιοπάλη της ζωής για να βοηθήσει την πολύτεκνη οικογένειά του. Εργαζόταν στις οικοδομές ως καλουψιής, και ξεχώριζε για τις ικανότητες του και την εργατικότητα του. Ήταν ένας νέος με χιούμορ με αρχές και αξίες, έντιμος, ειλικρινής με ήθος και αξιοπρέπεια.

Την 21η Ιανουαρίου 1974 κατατάγηκε στις τάξεις της Εθνικής Φρουράς για να υπηρετήσει την στρατιωτική του θητεία. Από το Κέντρο Κατάταξης Αμμοχώστου μετατέθηκε στο Κέντρο Εκπαίδευσης Νεοσυλλέκτων στον Καράολο και από εκεί, στη συνέχεια, στον 120 (εκατόν είκοσι) Λόχο Βαρέων Όπλων, η έδρα του οποίου βρισκόταν στη Λευκωσία.

Στις 20 Ιουλίου 1974, ημερομηνία έναρξης της τουρκικής εισβολής, ο Λόχος του Ανδρέα έλαβε οδηγίες να κινηθεί από την Λακατάμεια προς την Κερύνεια, από την ανατολική πλευρά της επαρχίας μέσω των περιοχών Λευκωσίας – Μιάς Μηλιάς – Κυθρέας και του Αγίου Επικτήτου, και να φθάσει στον Άγιο Γεώργιο Κερύνειας με στόχο να βοηθήσει στην αναχαίτιση των τουρκικών στρατευμάτων, τα οποία είχαν αποβιβαστεί στην περιοχή του 5 Μίλι Κερύνειας. Ο Λόχος απαριθμούσε 8 ΠΑΟ 106 χιλιοστών επανδρωμένα με 4 άνδρες το κάθε ένα και ένας ο οποίος θα οδηγούσε το φορτηγό το οποίο ακολουθούσε με πολεμοφόδια.

Αργά το απόγευμα της ιδίας μέρας και αφού απέφυγαν αεροπορικής επιδρομής τουρκικών πολεμικών αεροπλάνων και όταν έφτασαν στα πρώτα σπίτια του Αγίου Γεωργίου διαπίστωσαν ότι στην αυλή οικίας υπήρχε αριθμός στρατιωτών, που τελικά ήσαν στρατιώτες του Αττίλα. Από κανένα, και κυρίως από τους επικεφαλής του Τακτικού Συγκροτήματος της Εθνικής Φρουράς στη Κερύνεια, δεν ειδοποιήθηκε στην πορεία της η μονάδα του Ανδρέα για το μέχρι πού βρίσκονταν εκείνες τις ώρες οι στρατιώτες του Αττίλα.

Επόμενο ήταν η φάλαγγα με τα οχήματα και τα βαρέα όπλα της μονάδας να αντιμετωπίσει ξαφνικά τη σφοδρή επίθεση του εχθρού. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες, ο υπεύθυνος αξιωματικός ο οποίος βρισκόταν στο πρώτο όχημα, αφού κατήλθε από αυτό, κινήθηκε προς την ομάδα των στρατιωτών που θεάθηκαν στην αυλή της οικίας. Αφού διαπίστωσε ότι ήταν τούρκοι στρατιώτες, πυροβόλησε προς το μέρος των πλησιέστερων του και καλύφθηκε δίδοντας ταυτόχρονα οδηγίες για να πάρουν όλοι θέσεις μάχης.

Ο Ανδρέας ο οποίος ήταν ο οδηγός του αξιωματικού, μετακινήθηκε από το σημείο στο οποίο σταμάτησε διότι ήταν εύκολος στόχος, για να πάρει θέση μάχης μαζί με τους δύο πυροβολητές που βρίσκονταν στο όχημα του.

Ακολούθησε σφοδρή ανταλλαγή πυρών και τελικά απόφαση του Αξιωματικού για απαγκίστρωση αφού ο κίνδυνος να περικυκλωθούν από τις τουρκικές δυνάμεις ήταν έντονα ορατός.

Ένας μικρός αριθμός στρατιωτών, ανάμεσα τους και ο Ανδρέας δεν θεάθηκαν να απομακρύνονται από την περιοχή των συγκρούσεων, αλλά ούτε και έδωσαν μετέπειτα σημεία ζωής.

Μερικά από τα οστά του εντοπίστηκαν το 2018, σε ομαδικό τάφο στην περιοχή του Αγίου Γεωργίου Κερύνειας, στο πλαίσιο του προγράμματος εκταφών και αναγνώρισης λειψάνων της Διερευνητικής Επιτροπής Αγνοουμένων Κύπρου.

Ελληνίδες και Έλληνες,

Σαράντα εφτά χρόνια από το θλιβερό καλοκαίρι του 1974 εξακολουθούμε να θάβουμε παλληκάρια μας. Το θέμα των αγνοουμένων είναι η πιο τραγική πτυχή του δράματος που έζησε η πατρίδα μας και ποτέ δεν θα παύσουμε να αγωνιζόμαστε για τη διακρίβωση και της τελευταίας περίπτωσης αγνοουμένου μας.

Παραμένουν ακόμα αδιευκρίνιστες σχεδόν 800 υποθέσεις αγνοουμένων μας. Ταυτόχρονα, και αυτό είναι απάνθρωπο, τα τελευταία χρόνια παραδίδονται στις οικογένειες για ταφή μερικά μόνο οστά από τα ιερά λείψανα των αγαπημένων τους όπως στην περίπτωση του ήρωα μας Ανδρέα Πογιατζή.

Είναι τραγικό και απαράδεκτο, η διεθνής κοινότητα και οι ισχυροί της γης να επιτρέπουν στην κατοχική δύναμη να συνεχίζει να αρνείται να συνεργαστεί με ειλικρίνεια και ανθρωπισμό και να περιφρονεί με αλαζονεία τις βασικές αξίες και αρχές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της πολιτισμένης ανθρωπότητας.

Δυστυχώς είμαστε γενικότερα αντιμέτωποι με την κλιμακούμενη αδιαλλαξία της Τουρκίας, η οποία προβάλλει νέες απαράδεκτες θέσεις θέτοντας πρόσθετα εμπόδια στις προσπάθειες για εξεύρεση μιας κοινά αποδεκτής και βιώσιμης λύσης του Κυπριακού προβλήματος.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, κ. Νίκος Αναστασιάδης συνεχίζει να προτάσσει το δίκαιο των θέσεων μας οι οποίες στηρίζονται σε απαρασάλευτες αρχές του διεθνούς δικαίου και στα ψηφίσματα και τις αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών, θέσεις που θα πρέπει να είναι σεβαστές από το σύνολο της διεθνούς κοινότητας, ως απαραίτητη προϋπόθεση για την επικράτηση της ειρήνης και της ασφάλειας στην περιοχή μας.

Ελληνίδες, Έλληνες

Σήμερα, γράφουμε τον επίλογο της τραγικής ιστορίες ενός άξιου τέκνου της Πατρίδας μας.

Περήφανοι θα αισθάνονταν σήμερα για τον λεβεντονιό τους οι γονείς του Ανδρέα, Αντώνης και Χρυστάλλα που έφυγαν από την ζωή με τον καημό της εξακρίβωσης της τύχης του.

Αγαπητοί και σεβαστοί συγγενείς,
Αγαπητά Αδέρφια του ήρωά μας, Μαρία, Φούλλα, Παναγιώτα, Νίκη και Γιώργο,

Τα λόγια μπορούν να δώσουν, μόνο για λίγο, βάλσαμο στην πονεμένη σας ψυχή. Πίσω από τη σημερινή τελετή, προβάλουν χρόνια ανείπωτου πόνου και δυστυχίας, χρόνια που πέρασαν με πολλά ερωτηματικά και μεγάλο παράπονο.

Η Κύπρος υποκλίνεται μπροστά σας. Και για σας προσεύχεται την εκ του Θεού παρηγοριά και για το δικό σας άνθρωπο, τον ήρωά σας, της ψυχής του το γαλήνεμα. Σήμερα πρέπει να νιώθετε περήφανοι για τον Ανδρέα σας όπως νιώθουμε όλοι.

Θα αναπαύεται μαζί με τους άλλους γενναίους της Κύπρου μας στον Τύμβο της Μακεδονίτισσας στον ιερό αυτό χώρο που αποτελεί σύμβολο δόξας και τιμής το χώρο για να διαβαίνουν την πύλη του οι Ελληνίδες μάνες και να μαθαίνουν τα παιδιά τους πως στην τραγωδία του 1974 υπήρχαν ήρωες που σε ένα προδομένο και άνισο αγώνα έδωσαν ότι πολυτιμότερο είχαν την ίδια την ζωή τους για να υπερασπιστούν τα πάτρια εδάφη. Θα αναπαύεται δίπλα από το σεπτό μνημείο της Μάνας των Αγνοουμένων, της μάνας που ατενίζει με πόνο τον Πενταδάκτυλο και περιμένει τον γιό της. Αυτός ο πόνος είναι και πόνος όλων των συγγενών των Αγνοουμένων μας για 47 χρόνια.

Αποχαιρετούμε σήμερα τον Ανδρέα Πογιατζή και τιμούμε με ευγνωμοσύνη την μνήμη του. Ο Ανδρέας έπεσε στις επάλξεις του καθήκοντος και προς αυτόν, όπως και σε όλους όσοι έδωσαν την ζωή τους για την ελευθερία και την ανεξαρτησία της Κύπρου μας οφείλουμε πολλά. Οφείλουμε την ύπαρξη μας ως Κυπριακή Δημοκρατίας καθώς και την αξιοπρέπεια μας ως ελεύθεροι άνθρωποι.

Αιωνία ας είναι η μνήμη και η δόξα του Στρατιώτη του 120 ΛΒΟ (Λόχου Βαρέων Όπλων) Ανδρέα Πογιατζή, του Αντώνη και της Χρυστάλλας.

Αιωνία και τιμημένη.

Κατηγορίες: ΕΙΔΗΣΕΙΣ