Κηδεύτηκε ο ήρωας της Βατυλής
Κώστας Χατζηαντώνης

Από την κηδεία του ήρωα Κώστα Χ’’ Αντώνη.

Με χειροκροτήματα αποχαιρέτησαν τον αγαπημένο τους γιο, αδερφό, θείο, φίλο και συμπολεμιστή, Κώστα Χατζηαντώνη, οι αγαπημένοι του άνθρωποι. Όπως ακριβώς αρμόζει σε ένα παλικάρι που έπεσε υπέρ πίστεως και πατρίδος, στις 24 Ιουλίου 1974. Άγημα της Εθνικής Φρουράς απέδωσε τιμές.

Δεκανέας του 361ΤΠ, ο Κώστας Χατζηαντώνης ήταν ο πρώτος νεκρός που έπεσε υπερασπιζόμενος της πατρίδα, στην δύσκολη και άνιση μάχη στον Κουτσοβέντη. Και ο πρώτος τα οστά του οποίου ανευρέθηκαν και ταυτοποιήθηκαν με τη μέθοδο του DNA. Η κηδεία του έγινε την Κυριακή 21 Φεβρουαρίου από την εκκλησία Αγίου Παντελεήμονα στην Μακεδονίτισσα.

Εθελοντής σε αυτή τη στρατιωτική αποστολή, έτοιμος να πεθάνει για την πατρίδα. Έτσι βρέθηκε στον Κουτσοβέντη, μαζί με άλλα 16 παλικάρια του 361ΤΠ. Όταν τρία λεωφορεία πλησίασαν ο Κώστας Χατζηαντώνης διετάχθη, μαζί με άλλους δύο, να πλησιάσει τα λεωφορεία για αναγνώριση. Πήγε, παρά τις αντιρρήσεις των υπόλοιπων στρατιωτών της ομάδας. Στα λεωφορεία επέβαιναν Τούρκοι στρατιώτες των ειδικών μονάδων. Ήταν αλεξιπτωτιστές και ελεύθεροι σκοπευτές.

Ο συμπολεμιστής του Γιώργος Σκουρουμούνης περιγράφει  τη στιγμή που το παλικάρι τους, τους δίνει το σήμα να πιάσουν τα όπλα.

Ο κ. Σκουρουμούνης είπε: – «Ο Κώστας ανεβαίνει στο πρώτο λεωφορείο για να ελέγξει ποιοι είναι οι επιβάτες και προς τα πού πηγαίνουν. Αμέσως πετάγεται στο έδαφος και τρέχει σε απόσταση 10 μέτρων προς το μέρος μας, φωνάζοντας: «Έν Τούρκοι ρε κοπέλια! Χτυπάτε τους». Πέφτει στο έδαφος κι αρχίζει να πυροβολεί πρώτος. Οι Τούρκοι ανταποδίδουν τα πυρά και μπαίνουμε όλοι στον χορό.

Δίπλα του έπεσε ο φίλος και συμπολεμιστής του Χρύσανθος Ευριπίδου. 

24 Ιουλίου 1974. Από εκείνο το μεσημέρι οι γονείς και τα 6 αδέρφια του, πρόσφυγες από τη Βατυλή, περίμεναν για να κηδέψουν το παλικάρι τους. Ο πατέρας του Χαράλαμπος έφυγε με τον καημό. Η μάνα του Θέκλα τον αποχαιρέτησε από τον Ιερό Ναό Αγίου Παντελεήμονα, στη Λευκωσία. Αφού πρώτα παρέλαβε το μετάλλιο του γιού της, για την προάσπιση της ελευθερίας της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Εκ μέρους της οικογένειας τον επικήδειο λόγο εκφώνησε η ανιψιά του Θέκλα.

Η ανιψιά του ήρωα είπε:- «Σου χρωστάμε πολλά αγαπημένε μας. Μα πάνω από όλα ένα βαθύ ευχαριστώ που μας κληροδότησες μια τόσο πλούσια παρακαταθήκη με την επίγεια ζωή σου, αλλά και με τη θυσία σου». 

Πριν τον αποχαιρετήσουν συγγενείς, φίλοι, συμπολεμιστές και εκπρόσωποι της πολιτείας κατέθεσαν στεφάνια και έψαλλαν τον εθνικό ύμνο. Τα μάτια των τότε στρατιωτών του 361 ΤΠ, δακρύζουν.

Χαλάλι της πατρίδας φώναξε ο μάνα του ήρωα του Κουτσοβέντη όταν οι επιζήσαντες συμπολεμιστές του έσκαψαν τον τάφο και τοποθέτησαν τα οστά του στο κοιμητήριο του Τύμβου Μακεδονίτισσας.

Από Ant1iwo

O Kώστας Χατζηαντώνης έπεσε μαχόμενος στο Συγχαρί

• Επικήδειος από τον Γεώργιο Δ. Σκουρουμούνη, συμπολεμιστή του ήρωα

Μαζευτήκαμε σήμερα όλοι εδώ στον Ιερό Ναό του Αγίου Παντελεήμονα, πλημμυρισμένοι από αισθήματα τιμής και περηφάνειας, για να αποχαιρετήσουμε ακόμη έναν γενναίο πρόμαχο της ελευθερίας της Κύπρου μας. Έναν ήρωα που θυσιάστηκε στις άνισες και προδομένες μάχες απέναντι στις ορδές του τουρκικού Αττίλα, τον Δεκανέα Κώστα Χατζηαντώνη, του Χαράλαμπου και της Θέκλας από τη Βατυλή.

Αγαπημένε μας συμπολεμιστή Κώστα Χατζηαντώνη,

Το προσκλητήριο νεκρών του 361 Τάγματος Πεζικού, της μονάδας με τις μεγαλύτερες ίσως απώλειες κατά το 1974, συνεχίζεται και οι πληγές εξακολουθούν να ματώνουν. Με καθυστέρηση 42 μαρτυρικών χρόνων, όλοι οι συμπολεμιστές σου στεκόμαστε ευλαβικά μπροστά στα λείψανά σου. Υποκλινόμαστε στο μεγαλείο της θυσίας σου και αποτίουμε ύστατο φόρο τιμής.

Κατετάγης στην Εθνική Φρουρά στις 24 Ιουλίου 1973 και υπηρετούσες τη στρατιωτική σου θητεία ως Δεκανέας στο 361 Τάγμα Πεζικού, με έδρα το Συγχαρί της Κερύνειας, πάνω στον Πενταδάκτυλο. Οι περισσότεροι από μας γνωριστήκαμε για πρώτη φορά εκεί στη Μονάδα μας.

Από τις πρώτες μέρες, διακρίναμε στο πρόσωπό σου έναν νέο πρόσχαρο και συνεργάσιμο, με ακέραιο χαρακτήρα. Έναν νέο με σωστή διαπαιδαγώγηση για τα μεγάλα ιδανικά της πατρίδας, της θρησκείας και της οικογένειας. Μια καρδιά χρυσάφι, γεμάτος ζωή και αγάπη για όλους, σωστός Χριστιανός.

Στις 18 Ιουλίου, οι γονείς σου σε βλέπουν για τελευταία φορά.

Στις 19 Ιουλίου 1974, παραμονή της εισβολής, ο Διοικητής μάς διατάζει να βγάλουμε έξω τα αντιαεροπορικά πολυβόλα και να ετοιμαστούμε, γιατί την επόμενη μέρα οι Τούρκοι θα έκαναν εισβολή στην Κύπρο.

Και πραγματικά, από το πρωί του Σαββάτου στις 20 Ιουλίου, ο ουρανός μεταξύ Δικώμου και Χαμίτ Μάντρες γεμίζει από Τούρκους αλεξιπτωτιστές.

Μετά από σκληρές μάχες, που κρατούν τέσσερις μέρες, οπισθοχωρούμε και την Τετάρτη, 24 Ιουλίου, ανασυντασσόμαστε στην Αγλαντζιά. Ο Διοικητής μάς ενθαρρύνει και ανυψώνει το ηθικό μας. Τέλος, ζητά από μας 20 εθελοντές για να πάμε πίσω στον Κουτσοβέντη, να στήσουμε προκεχωρημένο φυλάκιο, ώστε, αν οι Τούρκοι παραβιάσουν την εκεχειρία και προχωρήσουν, να βρουν αντίσταση και να τους αποτρέψουμε.

Από τους πρώτους πετάγονται μπροστά ο Κώστας ο Χατζηαντώνης, ο Κάρυος, ο Χατζηπέτρου, ο Μάριος ο Χρυσάνθου. Συνολικά 16  φαντάροι πηγαίνουμε σ’ αυτή την παράτολμη αποστολή που μας ανατέθηκε. Εξοπλιζόμαστε με καλό οπλισμό και ξεκινούμε. Στη διαδρομή είμαστε όλοι σιωπηλοί. Ξέρουμε πως πηγαίνουμε κατευθείαν στο στόμα του λύκου.

Φτάνουμε στο μοναστήρι του Αγίου Χρυσοστόμου και στη συνέχεια με τα πόδια, σε φάλαγγα κατ’ άνδρα, ανεβαίνουμε σε ένα ύψωμα, απέναντι από το χωριό Βουνό. Καθώς ανηφορίζουμε, ο Νικηφόρος ο Κάρυος, που ακολουθεί πίσω από μένα, συνεχώς μου μουρμουρίζει νευρικά και με θυμό επαναλαμβάνει 2-3 φορές το ερώτημα:

–Γιατί να οπισθοχωρήσουμε… Γιατί να οπισθοχωρήσουμε… Γιατί να εγκαταλείψουμε το τάγμα στο Συγχαρί;

Αμέσως, με κοφτή και πολύ αποφασιστική φωνή, συμπληρώνει:

–Ρε Γιώρκο, αν έρτουν οι Τούρτζιοι, εγώ δεν θα φύγω ζωντανός που δαπάνω!

Τα ίδια συναισθήματα επικρατούν σε όλους τους φαντάρους της ομάδας…

Εκεί στο ύψωμα, ο αξιωματικός μάς δίνει οδηγίες για το πού να κινηθούμε και τι να κάνουμε. Ξαφνικά, από τον τομέα των Τούρκων διακρίνουμε να έρχονται κατά τις θέσεις μας τρία λεωφορεία. Ήταν δύσκολες εκείνες οι ώρες, γιατί πολύς κόσμος εγκατέλειπε τα χωριά του, για να γλιτώσει από την επέλαση των ορδών του Αττίλα. Ο αξιωματικός αμέσως διατάζει κάποιοι να πάνε στον δρόμο, για να δουν ποιοι ήταν μέσα στα λεωφορεία.

Ο Κώστας, χωρίς δεύτερη κουβέντα, ξεκινά τρεχάτος. Πίσω του εγώ και μετά ο Χρύσανθος. Κάποιοι πίσω μας, προσπαθούν να μάς αποτρέψουν από μια τέτοια ριψοκίνδυνη αποστολή.

Ήταν αργά, όμως, γιατί ο Κώστας βρίσκεται ήδη κοντά στα ύποπτα λεωφορεία. Όλοι ξαπλώνουμε κάτω και παίρνουμε θέσεις μάχης. Την ίδια στιγμή ο Κώστας ανεβαίνει στο πρώτο λεωφορείο, για να ελέγξει ποιοι είναι οι επιβάτες και προς τα πού πηγαίνουν. Αμέσως πετάγεται κάτω και τρέχει γρήγορα μια απόσταση δέκα μέτρων προς το μέρος μας φωνάζοντας:

–Εν Τούρτζιοι, ρε κοπέλια, κτυπάτε τους.

Ο Κώστας κυλιέται κάτω και αρχίζει να πυροβολεί πρώτος. Οι Τούρκοι ανταποδίδουν τα πυρά και μπαίνουμε όλοι στον χορό. Γίνεται χαμός. Τα όπλα ακούγονται μεσούρανα και οι σφαίρες πέφτουν βροχή τριγύρω μας. Εκεί, όπως είναι ακάλυπτος ο Κώστας, τον βρίσκει η ριπή πολυβόλου και πέφτει πρώτος στο πεδίο της μάχης.

Ο αξιωματικός διατάζει να σταματήσουμε τα πυρά και φωνάζει στους Τούρκους να κατεβούν με τα χέρια ψηλά. Οι Τούρκοι κατεβαίνουν γρήγορα και παίρνουν θέσεις μάχης. Προωθούνται προς τις θέσεις μας και σιγά-σιγά αρχίζουν να μας περικυκλώνουν.

Η μάχη ανάβει για τα καλά και οι Τούρκοι μάς βάζουν από παντού. Ένας-ένας οι συμπολεμιστές μας πέφτουν ηρωικά στο πεδίο της μάχης. Μετά τον Κώστα, πέφτει και ο Χρύσανθος. Σειρά έχουν ο Ύψος και ο Κάρυος, ο Παντελή και ο Πανίκκος και ο Ανθυπολοχαγός Χατζηπέτρου. Ο Πανίκκος τραυματίζεται και υπάρχουν μαρτυρίες ότι τον παίρνουν οι Τούρκοι αιχμάλωτο. Ο θάνατος θερίζει αλύπητα και η ομάδα αποδεκατίζεται. Άλλοι έξι από τους συναγωνιστές μας τραυματίζονται, μα δεν καταθέτουμε τα όπλα.

Σπύρος, διάτρητο το κορμί του με εφτά σφαίρες και όμως είναι ζωντανός. Στέλιος, τραυματίας, οι Τούρκοι τον εκτελούν εξ επαφής στο κεφάλι και όμως είναι ζωντανός. Σάββας, Χαράλαμπος, Φέδρος και Κομήνης.

Μετά τη μάχη και όταν οι Τούρκοι αποχωρούν με τις δικές τους απώλειες, μετρούμε τα νεκρά παλικάρια μας. Με σπαραγμό ψυχής τους θάβουμε βιαστικά, εκεί κοντά στο πεδίο της μάχης, με την υπόσχεση, κάποια μέρα να κηδέψουμε κανονικά τους ήρωές μας.

Κώστα συμπολεμιστή μας, το ημερολόγιο έδειχνε 24 Ιουλίου 1974. Ακριβώς ένα χρόνο αφότου κατατάγηκες στην Εθνική Φρουρά, αρχίζεις το οδοιπορικό σου προς τη δόξα και την αιωνιότητα.

Τα τελευταία χρόνια με το πρόγραμμα εκταφής των λειψάνων στις κατεχόμενες περιοχές, ο Θεός ευδόκησε να επισημανθεί το σημείο όπου προσωρινά σε θάψαμε μαζί με άλλους συμπολεμιστές. Οι γονείς και τα αδέλφια σου υπόμεναν καρτερικά τον πόνο και την αγωνία τόσα χρόνια. Και τώρα, μετά τη διαδικασία ταυτοποίησης με τη μέθοδο DNA, παραλαμβάνουν τα ιερά οστά σου για την πρέπουσα κηδεία. Μια κηδεία που άργησε τόσο πολύ, αλλά βάζει τέλος στο μαρτύριο της προσμονής.

Επιτέλους, Κώστα, μπορούμε να σου αποδώσουμε τις πρέπουσες τιμές, όπως αρμόζει σε έναν πραγματικό ήρωα. Είναι δίκαιος ο στέφανος της δόξας, γιατί έπεσες μαχόμενος πάνω στο οπλοπολυβόλο σου, προασπιζόμενος την πατρίδα, «υπέρ ιερών και οσίων και μόνος και μετά πολλών», σαν άλλος αρχαίος έφηβος Αθηναίος που επιβεβαιώνει τον όρκο του.

Αγαπημένε μας Κώστα,

Στο καλό να πας, για να ανταμώσεις τον πατέρα σου Χαράλαμπο, που σε καρτερούσε κι έφυγε με τον μεγάλο καημό.

Καλωσόρισες στην οικογένειά σου, τη μαυροφορεμένη μάνα σου Θέκλα, τα 6 αδέλφια σου, αδελφοτέχνια, συγγενείς και φίλους από τα παλιά. Σε προσμένουν καιρούς πολλούς να ’ρθείς.

Καλωσόρισες ανάμεσα στους συμπολεμιστές σου.

Τώρα κοιμήσου ήσυχος τον ύπνο των Γενναίων, των γενναίων συμπολεμιστών σου του 361 Τ.Π., όπως και άλλων παλικαριών του ’74, που άφησαν το αίμα τους στις βουνοκορφές του Πενταδάκτυλου και σε όλα τα πεδία της τιμής.

Τιμημένε συμπολεμιστή μας,

Είμαστε περήφανοι για σένα και για όλους που έπεσαν. Τη μνήμη σας θα κρατούμε αιώνια. Σήμερα κατατάσσεσε και επίσημα στο πάνθεο των αθανάτων ηρώων μας, που πότισαν με το αίμα τους το δέντρο της Ελευθερίας στην άτυχη αυτή εσχατιά του Ελληνισμού.

ΑΞΙΟΣ!

Ο Επικήδειος Λόγος του Υπουργού Παιδείας και Πολιτισμού κ. Κώστα Καδή

Με αισθήματα βαθιάς συγκίνησης μαζευτήκαμε σήμερα στον Ιερό Ναό Αγίου Παντελεήμονα, για να απευθύνουμε το ύστατο χαίρε και να αποδώσουμε τις πρέπουσες τιμές στο άξιο παλληκάρι της πατρίδας, τον Κώστα Χ΄΄ Αντώνη.

Μετά από σαράντα δύο σχεδόν χρόνια επώδυνης καρτερίας και προσμονής, με πολλά αναπάντητα ερωτήματα, το δράμα της οικογένειας, των συγγενών και των φίλων ενός ακόμη αγνοούμενου, της πιο τραγικής συνέπειας της τουρκικής εισβολής του 1974, παίρνει ένα τέλος. Κηδεύουμε σήμερα άλλον ένα ήρωα του 361 ΤΠ, που θυσιάστηκε  για την ελευθερία της πατρίδας.

Ο Κώστας Χ΄΄ Αντώνης γεννήθηκε στις 17 Οκτωβρίου του 1955, στο χωριό Βατυλή Αμμοχώστου. Ήταν το τέταρτο παιδί της επταμελούς οικογένειας του Χαράλαμπου και της Θέκλας Χ΄΄ Αντώνη, μετά τις αδελφές του Χρυστάλλα, Ελένη, Γεωργία και πριν τα μικρότερα αδέλφια του Μάρω, Φάνο και Άντρη. Δυστυχώς ο μαρτυρικός του πατέρας έφυγε πριν 12 χρόνια από τη ζωή αδικαίωτος και απληροφόρητος για τη διακρίβωση της τύχης του αγαπημένου του παιδιού.

Ο Κώστας Χ΄΄ Αντώνης φοίτησε στο Δημοτικό Σχολείο Βατυλής, στο Γυμνάσιο Λύσης και ακολούθως στο Οικονομικό Λύκειο Λευκωσίας, απ’ όπου αποφοίτησε με άριστα. Από μικρός ήταν ένα ήσυχο και υπάκουο παιδί, ιδιαίτερα αγαπητό στην οικογένεια και τους φίλους του. Καθημερινά βοηθούσε τον πατέρα του στις γεωργικές εργασίες, χωρίς ωστόσο να παραμελεί τα μαθήματά του. Η καλοσύνη, η ανιδιοτέλεια και η ευγένεια ήταν χαρακτηριστικά γνωρίσματα της προσωπικότητάς του. Πάντοτε ανταποκρινόταν θετικά σε ό,τι του ζητούσαν προσφέροντας απλόχερα τη βοήθειά του. Μεγάλωσε με  αρχές και  αξίες και γαλουχήθηκε με τα ιδανικά της οικογένειας, της θρησκείας και της πατρίδας.

Τον Ιούλιο του 1973 κατατάγηκε στην Εθνική Φρουρά για να εκπληρώσει τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις. Μετά τη βασική του εκπαίδευση προήχθη στον βαθμό του δεκανέα και τοποθετήθηκε στο 361 ΤΠ, το οποίο βρισκόταν στην περιοχή Δικώμου- Συγχαρίου.

Στις 20 Ιουλίου 1974, ημέρα έναρξης της τουρκικής εισβολής, βρισκόταν μαζί  με τους υπόλοιπους άνδρες του στη μονάδα του, ενώ μόλις δύο μέρες νωρίτερα αποχαιρετούσε τους γονείς του για τελευταία φορά.

Με την έναρξη των τουρκικών επιθέσεων όλοι οι άνδρες του τάγματος επάνδρωσαν αμυντικές θέσεις της Εθνικής Φρουράς στην περιοχή  Δικώμου- Συγχαρίου. Στις 23 Ιουλίου 1974 το τάγμα μετακινήθηκε στη Μια Μηλιά και την επόμενη μέρα, μετά από νέες οδηγίες,  στην Αγλαντζιά. Το μεσημέρι της ίδιας μέρας, αξιωματικός του τάγματος μαζί με 17 άνδρες ξεκίνησαν με αποστολή να αναγνωρίσουν την περιοχή Κουτσοβέντη- Βουνού και να διαπιστώσουν μέχρι ποιο σημείο είχαν φτάσει τα τουρκικά στρατεύματα. Η ομάδα του 361 ΤΠ, φτάνοντας στην περιοχή Κουτσοβέντη- Βουνού, αναγνώρισε τον χώρο και ο υπεύθυνος αξιωματικός σημείωσε επί χάρτου τις θέσεις των Τούρκων. Αφού τοποθέτησε τους άνδρες του κατά ομάδες, ο ίδιος μετέβη στο στρατόπεδο της 32ας Μοίρας Καταδρομών στον Άγιο Χρυσόστομο, για να ενημερώσει το ΓΕΕΦ για το αποτέλεσμα της αποστολής τους.

Είκοσι λεπτά αργότερα θεάθηκαν στην περιοχή τρία λεωφορεία να έρχονται από την περιοχή του χωριού Βουνό και την ίδια ώρα έφτασε και ανώτερος αξιωματικός, ο οποίος διέταξε τον Κώστα Χ΄΄ Αντώνη και τρείς ακόμα στρατιώτες να κατεβούν στον δρόμο και να αναγνωρίσουν τους επιβαίνοντες στα λεωφορεία. Πρώτος πλησίασε ο Χ΄΄ Αντώνης, ο οποίος αμέσως διαπίστωσε ότι ήταν τούρκοι στρατιώτες. Πήρε αμέσως θέση μάχης, όμως εν τω μεταξύ οι επιβαίνοντες στα λεωφορεία άρχισαν να πυροβολούν κατά των ανδρών της ομάδας του 361 ΤΠ. Ακολούθησε ανταλλαγή πυρών και προσπάθεια των ανδρών του τάγματος να βοηθήσουν την τετραμελή ομάδα αναγνώρισης να απομακρυνθεί από τα λεωφορεία και να επανέλθει στο ύψωμα. Σύμφωνα με μαρτυρίες διασωθέντων της ομάδας, στα λεωφορεία επέβαιναν τούρκοι αλεξιπτωτιστές. Σε αυτή την άνιση αναμέτρηση ο Κώστας Χ΄΄ Αντώνης έδωσε με παραδειγματικό τρόπο τη δική του μάχη μέχρι τέλους. Η περιοχή περιήλθε στην κατοχή των εισβολέων και  οι συμπολεμιστές του, ένεκα της επικρατούσας κατάστασης, ήταν αδύνατο να πλησιάσουν τον τραυματισθέντα Χ΄΄ Αντώνη. Από τη στιγμή κατά την οποία ο θαρραλέος νέος δέχθηκε τα πυρά από τους τούρκους στρατιώτες, δεν έδωσε σημεία ζωής και το όνομά του περιλήφθηκε στον μεγάλο  κατάλογο των αγνοουμένων.

Η εκταφή των οστών του Κώστα πραγματοποιήθηκε το 2014 από τάφο που εντοπίστηκε στην περιοχή Κουτσοβέντη, στο πλαίσιο του προγράμματος εκταφών και αναγνώρισης λειψάνων της Διερευνητικής Επιτροπής Αγνοουμένων Κύπρου, που λειτουργεί υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών. Η ταυτότητα των οστών του διακριβώθηκε, βάσει ανθρωπολογικών εξετάσεων και εξετάσεων DNA που πραγματοποιήθηκαν στη συνέχεια. Η οικογένειά του ενημερώθηκε τον περασμένο Ιανουάριο από αρμόδιους λειτουργούς του Γραφείου του Εκπροσώπου της Ελληνοκυπριακής Κοινότητας στη Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων για την ταυτοποίηση των οστών του.

Σήμερα ο Κώστας Χ΄΄ Αντώνης θα αναπαυθεί επιτέλους στον ιερό χώρο του  στρατιωτικού κοιμητηρίου Ελλαδιτών και Ελληνοκυπρίων πεσόντων   του 1964 και 1974.

Αείμνηστε Κώστα, αν και ο πατέρας σου δεν είναι εδώ μαζί μας να σου αποδώσει τις τιμές που σου αξίζουν και να σου εκφράσει την περηφάνια του, σίγουρα σε περιμένει στη γη των αγγέλων, για να σου κρεμάσει το δάφνινο στεφάνι και να σε τοποθετήσει στο ψηλότερο βάθρο του παραδείσου. Ευχή όλων μας είναι να έρθει σύντομα η στιγμή της δικαίωσης της θυσίας σου, όπως και το τέλος όλων των δεινών του πολύπαθου τόπου μας.

Κυρίες και Κύριοι,

Τα ιερά χώματα της πατρίδας μας ανέδειξαν πολλούς ήρωες.  Η ψυχική τους δύναμη και η αξιοπρέπειά τους παραδίδει σε όλους εμάς τις καλύτερες διδαχές. Ο Κώστας Χ΄΄ Αντώνης στα 19 του χρόνια θυσιάστηκε για το πολυτιμότερο αγαθό του ανθρώπου, την ελευθερία. Υποκλινόμαστε όλοι ευλαβικά στο μεγαλείο της θυσίας του και της  προσφοράς του στη πατρίδα.

Αιωνία σου η μνήμη λεβεντονιέ της Βατυλής  Κώστα Χ΄΄ Αντώνη. Η αξιοθαύμαστη μητέρα σου, τα αδέλφια σου και όλοι εμείς σήμερα, με ανάμεικτα αισθήματα λύπης, ανακούφισης, περηφάνιας, συγκίνησης, σε κατευοδώνουμε, όπως αξίζει στους τιμημένους ήρωες.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει.

Ο υπουργός Παιδείας κ. Κώστας Καδής επιδίδει τα παράσημα της τιμής στην μητέρα του ήρωα κα Θέκλα Χ’’ Αντώνη.

Ο κ. Γεώργιος Σκουρουμούνης, συμπολεμιστής του ήρωα, στον επικήδειο λόγο του.

Κατηγορίες: ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Ετικέτες: Κηδεία Κώστα Χ'' Αντώνη Σκορδή