Eκατοντάδες κόσμου στην κηδεία του Μιχάλη Ππεκρή

Η εκκλησία των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου, Ειρήνης και Βασιλείου στο Καλό Χωριό Λάρνακας αποδείχθηκε πολύ μικρή για να χωρέσει τις εκατοντάδες του κόσμου που προσήλθαν την Κυριακή 9 Αυγούστου για να αποχαιρετήσουν και να αποδώσουν τον ύστατο φόρο τιμής στον Μιχάλη Ππεκρή που δολοφονήθηκε από τους Τούρκους στις 18 Αυγούστου 1974.

Άγημα της Εθνικής Φρουράς απέδωσε τιμές, ενώ τον κύριο επικήδειο λόγο εκφώνησε εκ μέρους του Προέδρου της Δημοκρατίας, ο Γραμματέας του Υπουργικού Συμβουλίου κ. Θεοδόσης Τσιόλας.

Στη συνέχεια μίλησε ο κοινοτάρχης Βατυλής κ. Αντώνης Χ’’ Σάββας, ενώ εκ μέρους του Συνδέσμου Αγωνιστών και του ΑΣΟΒ Βατυλής απηύθυνε χαιρετισμό ο κ. Αρίσταρχος Πάπα. Εκ μέρους της οικογένειας αποχαιρέτησε τον Μιχάλη Ππεκρή η εγγονή του Χριστίνα Ππεκρή.

H  ομιλία του κ. Θεοδόση Τσιόλα, Γραμματέα του Υπουργικού Συμβουλίου

Με αισθήματα συγκίνησης και δέους, στεκόμαστε σήμερα μπροστά στα λείψανα ενός ακόμα τραγικού θύματος της τουρκικής εισβολής. Του Μιχάλη Ππεκρή που γεννήθηκε στις 16 Ιουλίου 1932 στη Βατυλή. Όλες οι περιπτώσεις των αγνοουμένων μας είναι τραγικές, αυτή όμως του Μιχάλη Ππεκρή μας συγκλονίζει ιδιαίτερα.

Δεν υπηρετούσε τότε στην Εθνική Φρουρά, ήταν πολίτης και ως μόνη έγνοια του είχε την φροντίδα και την προστασία της οικογένειας του που αποτελείτο από οκτώ παιδιά. Συνελήφθη από τους Τούρκους, χτυπήθηκε και εκτελέστηκε εν ψυχρώ. Τα λείψανα του βρέθηκαν σε ένα πηγάδι, όπου οι δολοφόνοι πέταξαν το σώμα του.

Αυτά σύμφωνα με τα στοιχεία που έχουν συγκεντρωθεί στο φάκελό του, περιλαμβανομένων και μαρτυριών από πρόσωπα που αιχμαλωτίστηκαν μαζί του.

Ο Μιχάλης Ππεκρής διέμενε στη γενέτειρα του με τη σύζυγο και τα οκτώ παιδιά του. Ασκούσε το επάγγελμα του γεωκτηνοτρόφου και εκτιμάτο για την εργατικότητα του. Κατά τη διάρκεια της πρώτης φάσης της εισβολής και μέχρι την έναρξη της δεύτερης φάσης της, ο Ππεκρής παρέμεινε στο χωριό του.

Όταν όμως στις 14 Αυγούστου τα τουρκικά στρατεύματα επιτέθηκαν με όλη τη δύναμη του πυρός τους εναντίον των θέσεων της Εθνικής Φρουράς στη γραμμή Μιας Μηλιάς – Κυθρέας και άρχισαν να προωθούνται προς το δρόμο Λευκωσίας – Αμμοχώστου αποκόπτοντας από τις ελεύθερες περιοχές τα χωριά της περιοχής, πολλοί κάτοικοι τους τα εγκατέλειψαν αναζητώντας αλλού καταφύγιο. Μεταξύ τους και ο Ππεκρής με τη σύζυγο και τα παιδιά τους που κατέφυγαν στο Δασάκι της Άχνας.

Το πρωί της 16ης Αυγούστου, ο Ππεκρής αποφάσισε να μεταβεί στη Βατυλή χωρίς να γνωρίζει καλά – καλά αν είχε καταληφθεί και αυτή από τον Αττίλα, για να περιποιηθεί τα ζώα του και να επιστρέψει μετά στην οικογένεια του.

Στην πορεία όμως συνελήφθη από Τούρκους στρατιώτες και οδηγήθηκε στην Άσσια όπου κρατήθηκε μαζί με άλλους πολίτες αιχμαλώτους. Την επόμενη ημέρα, στις 17 Αυγούστου, θεάθηκε να βρίσκεται στα χέρια ένοπλων Τούρκων στρατιωτών και Τουρκοκυπρίων και να οδηγείται έξω από τη Βατυλή. Υπάρχει μαρτυρία ότι πριν χαθούν τα ίχνη του Ππεκρή, οδηγήθηκε σε φυτώριο έξω από το χωριό του, όπου οι ένοπλοι τον χτύπησαν προτού τον οδηγήσουν πιο πέρα στα χωράφια. Μετά από όλα τα χρόνια που μεσολάβησαν, τα λείψανα του βρέθηκαν σε πηγάδι που βρίσκεται στην ίδια περιοχή.

Μετά την ταυτοποίηση και την παράδοση των λειψάνων του στα μέλη της οικογένειας του, βρισκόμαστε εδώ  για να προσευχηθούμε μαζί για την ανάπαυση της ψυχής του.

Ο Μιχάλης Ππεκρής είναι ένας μάρτυρας, ένας ήρωας του λαού μας, θύμα της βαρβαρότητας που επέδειξαν οι Τούρκοι εισβολείς και οι Τουρκοκύπριοι εξτρεμιστές της εποχής εκείνης.  Τον κατευοδώνουμε και τον τιμούμε μαζί με τη σύζυγο του Χριστίνα και τα παιδιά του Δώρα, Γιώργο, Δημήτρη, Χριστάκη, Χρυστάλλα, Δέσπω και Μαρία. Δυστυχώς, ένα άλλο παιδί του, ο Ανδρέας, έφυγε και αυτός πριν λίγα χρόνια από τη ζωή, χτυπημένος από ασθένεια.

Στη σύζυγο, τα παιδιά, τα εγγόνια και τους άλλους συγγενείς, απευθύνουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια, ευχόμενοι η θυσία όλων των ηρώων και μαρτύρων μας να δικαιωθεί σύντομα.

Αυτό θα γίνει μόνο αν ενωμένοι και συστρατευμένοι για τον ίδιο στόχο εντείνουμε τις προσπάθειες μας για την απαλλαγή της Κύπρου από την κατοχή, μέσω της επίτευξης μιας δίκαιης, λειτουργικής και βιώσιμης λύσης η οποία να επανενώνει την πατρίδα μας και να την μετατρέπει σε τόπο ειρήνης, ασφάλειας και ευημερίας για όλους τους νόμιμους κατοίκους της. Μιας λύσης για μια Κύπρο ελεύθερη και δημοκρατική, με διασφαλισμένα τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις βασικές ελευθερίες όλων, σύμφωνα με τα ψηφίσματα και τις αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών, καθώς και με το κεκτημένο και τις αρχές και αξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Δεν μπορούμε να απομακρυνθούμε από αυτό το στόχο. Είναι χρέος μας να ανταποκριθούμε με όλη την αποφασιστικότητα και τη σύνεση που μπορεί να μας διακρίνει ώστε να συμβάλουμε στη δημιουργία μιας νέας εποχής για την Κύπρο, πιο πολλά υποσχόμενης για όλους μας.

Η αλλαγή με τον κύριο Μουσταφά Ακκιντζί στην ηγεσία των Τουρκοκυπρίων άνοιξε πράγματι ένα παράθυρο ελπίδας, αλλά αναμένουμε από την Τουρκία,  που έχει την πρώτη και μεγάλη ευθύνη, να υποστηρίξει στην πράξη τις ανανεωμένες προσπάθειες για επίλυση του Κυπριακού μέσω της διαδικασίας των διαπραγματεύσεων.

Οι όποιες καλές προθέσεις είναι ένα πράγμα, και οι πράξεις άλλο. Και η κατοχική δύναμη, αυτή που εξακολουθεί να παραβιάζει προκλητικά το διεθνές δίκαιο και οφείλει να συμμορφωθεί προς τη νομιμότητα, δεν είναι άλλη παρά η Τουρκία. Εμείς δεν συμβιβαζόμαστε με την κατοχή και απαιτούμε από την Τουρκία να πάρει τις αποφάσεις που της αναλογούν και θα επιτρέψουν την επιτυχή έκβαση των συνομιλιών.

Θα πρέπει όμως και εμείς όλοι στη δική μας πλευρά να αφήσουμε στο περιθώριο τα πάθη και τις διχόνοιες του παρελθόντος και να θέσουμε υπεράνω όλων το συμφέρον του τόπου και του λαού μας. Δεν έχουμε το δικαίωμα να αποδειχθούμε κατώτεροι των περιστάσεων, αλλά με υπευθυνότητα, ομοψυχία και ενότητα να διεκδικήσουμε και να εξασφαλίσουμε όσα για άλλους λαούς είναι αυτονόητα για τη δική τους επιβίωση. Έτσι θα δικαιώσουμε και τη θυσία των ηρώων και μαρτύρων μας.

Ας είναι αιώνια η μνήμη του Μιχάλη Ππεκρή.

Η ομιλία του κοινοτάρχη Βατυλής

Ήταν 42 χρονών τότε ο Μιχαλάκης Ππεκρής. Σχεδόν άλλα τόσα χρόνια κράτησε το μαρτύριο και η αγωνία της οικογένειας για την τύχη του αγαπημένου συζύγου και πατέρα Ππεκρή.

Ο Ππεκρής, τίμιος και εργατικός, έχαιρε της εκτίμησης των  συγχωριανών του. Ασχολείτο με την γεωργία και κτηνοτροφία. Καλλιεργούσε μεγάλες εκτάσεις γης και παράλληλα διατηρούσε και κτηνοτροφική μονάδα. Στη δούλεψη του είχε και δυο Τουρκοκύπριους, οι οποίοι τον βοηθούσαν στα χωράφια και στη μάνδρα.

Η 14η Αυγούστου του 1974 τον βρίσκει σπίτι μαζί με τη σύζυγο του Χριστίνα και τα 5 από τα 8 παιδιά τους. Τα 3 μεγαλύτερα ήταν στον στρατό. Το χωριό είχε σχεδόν εκκενωθεί από τους Ελληνοκύπριους κατοίκους καθώς οι πληροφορίες για προέλαση των τουρκικών στρατευμάτων όλο και πλήθαιναν. Κατόπιν της προτροπής της συζύγου του πείστηκε να εγκαταλείψει το χωριό. Αφού τάϊσε τα ζώα με βαριά καρδιά πήραν και αυτοί τον δρόμο της προσφυγιάς.

Η επόμενη μέρα τον βρίσκει στη Λάρνακα να διαμένει με την οικογένεια του σε μια αίθουσα του Γυμνασίου Δροσιάς. Εκεί στις 16 Αυγούστου το 74 πήρε την απόφαση που αποδείκτηκε μοιραία. «Γυναίκα πάω στο χωριό να ταϊσω τα ζώα», είπε στη Χριστίνα και ξεκίνησε. Ξεκίνησε το ταξίδι χωρίς επιστροφή.  Έκτοτε η τύχη του αγνοείτο. Στον μακρύ κατάλογο των αγνοουμένων προστέθηκε και ο Ππεκρής.

Η συνέχεια έγινε γνωστή πριν μερικές εβδομάδες, από την Υπηρεσία Εκταφών, η οποία βάσει πληροφοριών και κατόπιν πολύμηνων προσπαθειών εντόπισε σε πηγάδι λίγο έξω από το χωριό τα οστά του Μιχάλη Ππεκρή.

Κακοποίηση και 7 σφαίρες πισώπλατα το αποτέλεσμα της τουρκικής θηριωδίας και του μίσους που εκαλλιεργήθη μεταξύ των δυο κοινοτήτων. Και ο τραγικός επίλογος γράφεται σήμερα εδώ στο Καλό Χωριό. Εκ μέρους του Κοινοτικού Συμβουλίου Βατυλής εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια στην αγαπητή Χριστίνα στα παιδιά και στα εγγόνια της.

Αγαπημένε Μιχάλη Ππεκρή, στη μνήμη μας πάντα θα είσαι ο εργατικός και τίμιος οικογενειάρχης.

Αιωνία σου η μνήμη.

Ο αποχαιρετισμός της Χριστίνας Ππεκρή

Ο αποχαιρετισμός, εκ μέρους της οικογένειας, της Χριστίνας Ππεκρή εγγονής του Μιχάλη Ππεκρή.

Σήμερα, επέστρεψες σπίτι παππού μας. Σου πήρε 41 χρόνια, σου στέρησε ένα σπίτι, και μια οικογένεια. Η επιστροφή σου μετά από τόσα χρόνια, δυστυχώς σημαδεύεται από τα μαύρα γεγονότα της εισβολής και την κατοχή της πατρίδας μας. Δυστυχώς αποτελεί το κύκνειο άσμα της πορείας σου, που έμελλε να κλείσει τόσο νωρίς, τόσο άδικα.

Παππού δεν σε γνωρίσαμε, αλλά σε αγαπήσαμε. Μακάρι να σε είχαμε κοντά μας σήμερα, να μας διηγείσαι ιστορίες από τη ζωή σου, όπως νομοτελειακά γίνεται σε όλες τις οικογένειες. Εμείς δυστυχώς, δεν είχαμε αυτή την τύχη.

Τα παιδιά σου είναι όλα κοντά σου. Τα παιδιά που μιλούν για σένα με αγάπη και θαυμασμό χρόνια τώρα, που σε τόσο τρυφερή ηλικία έπρεπε να σε αποχωριστούν. Η γυναίκα σου, που σε περίμενε ακόμα μέχρι ν’ ακούσει το κακό μαντάτο, που ματαίως προσπάθησε να σε σταματήσει από το να μεταβείς στο σπίτι, αφού πίστευες στη φιλία των ανθρώπων και ότι δεν υπήρχε κίνδυνος για σένα από εκείνους που θεωρούσες φίλους σου και που ευεργετούσες. Τα εγγόνια σου, που ήθελαν να γνωρίσουν εκείνο τον άνθρωπο για τον οποίο άκουγαν τόσα πολλά. Πως ήσουν ένας άνθρωπος γεμάτος ζωή και όρεξη, έτοιμος να κατακτήσεις τον κόσμο. Πως η ζωή που έκανες, ήταν ξεχωριστή για έναν άνθρωπο της εποχής σου. Ιστορίες που έκαναν και εμάς, τα εγγόνια σου, να διατηρούμε μια άσβεστη, ανέκφραστη ελπίδα, ότι ίσως και να σε γνωρίζαμε κάποτε.

Το άκουσμα της επιστροφής σου προκάλεσε σε όλους μας ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μια λύτρωση που επιτέλους μάθαμε τι συνέβη, από την άλλη η ελπίδα μας έσβησε.

Οι στιγμές που ζούμε, είναι μοναδικές, είναι συγκλονιστικές, είναι απερίγραπτες. Αποτελούν το επιστέγασμα των προσπαθειών που καταβλήθηκαν από τη Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων, την οποία θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε θερμά, για όλη την τεράστια προσπάθεια και συμβολή της στην ταυτοποίηση των οστών του δικού μας ανθρώπου, ώστε να μπορούμε εμείς σήμερα να του προσφέρουμε μια ευσεβή ταφή, όπως του αξίζει.

Ευχαριστούμε επίσης όλους όσοι συνέβαλαν με οποιονδήποτε τρόπο στην διερεύνηση της ιστορίας του παππού μας, όπως εκτυλίχθηκε τις τραγικές εκείνες ημέρες, και όλους εσάς για τη στήριξη και την παρουσία σας σε μια τόσο σημαντική για την οικογένειά μας ημέρα.

Είμαι σίγουρη, ότι ο παππούς μου θα μας ήθελε όλους δυνατούς. Δυνατούς και ενωμένους για να συνεχίσουμε το έργο του. Για να πάρουμε πίσω τη γη μας, για να αφήσουμε πίσω μας τα δεινά και να γυρίσουμε σελίδα. Είμαι σίγουρη, ότι αυτή τη στιγμή μας βλέπεις και επιτέλους η ψυχή σου επαναπαύτηκε κι ας μην έγιναν όλα όπως θα ήθελες.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάζει.

O επικήδειος από τον Αρίσταρχο Πάπα

Εκ μέρους του Συνδέσμου Αγωνιστών και του Σωματείου ΑΣΟΒ Βατυλής επικήδειο εκφώνησε ο κ. Αρίσταρχος Πάπα.

Χρέος ιερό οδήγησε τα βήματα μας, εδώ στον ιερό ναό των Αγίων Ραφαήλ,  Βασιλείου και Ειρήνης για να αποτίσουμε τον οφειλόμενο φόρο τιμής και να αποχαιρετήσουμε έναν ακόμα ήρωα, πεσόντα της τουρκικής εισβολής του 1974, έναν ακόμα αγωνιστή της ελευθερίας, που η τύχη του αγνοείτο για 40 σχεδόν χρόνια.

Φίλε Μιχαλάκη Ππεκρή,

Είμαστε όλοι εδώ, στη τελευταία σου σύναξη, για να αποτείνουμε τον ύστατο χαιρετισμό και να εκφράσουμε την αγάπη και την εκτίμηση μας. Η γυναίκα σου και τα παιδιά σου, τα εγγόνια και τα δισέγγονα σου, οι συγγενείς και οι φίλοι σου, οι συγχωριανοί και οι συναγωνιστές σου.

Σαν άνθρωπος, υπήρξες υπόδειγμα εξαιρετικού πολίτη, με άριστο ήθος και χαρακτήρα που καθοδηγείτο πάντοτε από πραγματική αγάπη για το συνάνθρωπο σου.

Σαν χριστιανός, παρέμεινες προσηλωμένος στα νάματα και τις εντολές της θρησκείας μας και προσπαθούσες να τις κάμεις βίωμά σου, δίνοντας παντού το παρών σου, σε οποιοδήποτε από εμάς έτυχε να χρειαστεί τη βοήθεια σου.

Σαν Έλληνας υπήρξες φλογερός πατριώτης. Έθετες πάνω απ’ όλα το καλώς νοούμενο συμφέρον της πατρίδας σου.

Μυήθηκες από τους πρώτους στον αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-59. Εργάστηκες με αυτοθυσία και αυταπάρνηση, αυστηρά προσηλωμένος στους στόχους του επικού εκείνου αγώνα, έτοιμος να προσφέρεις και τη ζωή σου ακόμα, αν χρειαζόταν.

Πήρε μέρος στους αγώνες για προάσπιση της Δημοκρατίας ενάντια στην τούρκικη ανταρσία του 1963-64.

Αρίστευσες στον Αγώνα, αρίστευσες και στη ζωή. Με την αφοσιωμένη σύζυγο σου Χριστίνα ευτυχήσατε να φτιάξετε μια ζηλευτή οικογένεια. Ο Θεός σας χάρισε 8 παιδιά, κι αργότερα εγγόνια και δισέγγονα. Πάλεψες στη ζωή σου να τα αναστήσεις, να τα μυήσεις στα μυστικά εκείνα που οδηγούν στην καταξίωση.

Συνεχίζοντας τη γεωργοκτηνοτροφική παράδοση του χωριού μας, της Βατυλής – κεφαλοχώρι του μεσαρίτικου κάμπου – ασχολήθηκες με τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Με την εργατικότητα σου, την επιμονή σου, τη μεθοδικότητα σου, εφαρμόζοντας σύγχρονες μεθόδους εξελίχθηκες σ’ έναν από τους μεγαλύτερους γεωργοκτηνοτρόφους της περιοχής μας, γνωστός και αγαπητός σ’ όλη τη Μεσαορία.

Μέσα στον καθημερινό ιδρώτα του μεροκάματου έβρισκες χρόνο να ασχοληθείς και με τα κοινά του χωριού μας, της αγαπημένης Βατυλής.

Με αγάπη πολλή, με αφοσίωση και ανιδιοτέλεια, υπηρέτησες το Σωματείο μας, τον ΑΣΟΒ ως ποδοσφαιριστής – βασικός τερματοφύλακας – για πολλά χρόνια και αργότερα βασικό στέλεχος του σωματείου μας με πλούσια και αξιόλογη δράση τόσο στον αθλητικό όσο και στον πολιτιστικό τομέα. Ήσουν  πάντα κοντά στους νέους ανθρώπους, καθοδηγώντας, συμβουλεύοντας και συνδράμοντας-τους με διάφορους τρόπους.

Η τουρκική εισβολή έφερε στη χώρα μας και τον λαό μας τον πόνο, την προσφυγιά, τους αγνοούμενους, τους εγκλωβισμένους. Έφερε την κατοχή μεγάλου τμήματος του εδάφους της πατρίδας μας από τους Τούρκους.

Τα τραγικά γεγονότα του 1974, η σύλληψη και κακοποίηση σου, και η μετέπειτα άνανδρη και εν ψυχρώ δολοφονία σου, μάς συγκλονίζουν. Με επτά σφαίρες που δέχτηκε πισώπλατα, δολοφονήθηκε ο Μιχάλης Ππεκρής. Οι δυο ήταν στο κεφάλι, δυο στην αριστερή ωμοπλάτη, δυο στην πλάτη και μια στη λεκάνη και ακολούθως η σωρός του ρίχθηκε σε παρακείμενο πηγάδι νότια του κατεχόμενου σήμερα χωριού μας. Τα λείψανα του βρέθηκαν μετά από 41 χρόνια, ύστερα από πολύμηνες ανασκαφές.

Όσα χρόνια κι αν περάσουν, οι μνήμες επιστρέφουν στις μαύρες εκείνες μέρες του 74. Οι πληγές παραμένουν ανοικτές. Αυτές τις πληγές προσπαθούμε να επουλώσουμε με το να επιτύχουμε τη δικαίωση και τη λύτρωση, με τη διακρίβωση της τύχης των αγνοουμένων μας, τον τερματισμό της κατοχής, την απελευθέρωση της πατρίδας μας.

Αξέχαστε φίλε και συναγωνιστή Μιχαλάκη Ππεκρή.

Από εκεί ψηλά μάς βλέπεις όλους συγκεντρωμένους πάνω από το φέρετρο σου, περήφανους για σένα και αδάκρυτους, γιατί καλά το ξέρουμε πως στους αγωνιστές της ζωής, όπως ήσουν εσύ, δε χρειάζονται δάκρυα.

Δεν θα ξεχάσουμε τις υποθήκες σου, ούτε θα σβήσουμε από το μυαλό μας το φωτεινό σου παράδειγμα, την ευγένεια της ψυχής σου, την αγωνιστικότητα και τη λεβεντιά σου, την ανθρωπιά και τη μαγκιά σου.

Θα συνεχίσουμε ανυποχώρητοι τον αγώνα για επιστροφή στη σκλαβωμένη γη μας, στην αγαπημένη μας Βατυλή.

Αναπαύσου εν ειρήνη φίλε Μιχάλη.

Οι αγαπημένες σου υπάρξεις, η στενή και ευρύτερη οικογένεια σου, οι φίλοι και οι συναγωνιστές σου θα σε έχουμε πάντα στην καρδιά μας.

Ας είναι αιωνία η μνήμη σου.

Κατάθεση στεφάνων

Στην κηδεία του Μιχάλη Ππεκρή στεφάνια κατέθεσαν οι πιο κάτω:

1.     Για Πρόεδρο της Δημοκρατίας ο κ. Θεοδόσης Τσιόλας

2.     Εθνική Φρουρά κ. Πασιακουλλής Γεώργιος και λοχαγός Γιώργος Καλλένος

3.     Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων – Παναγιώτης Μέσσιος

4.     Βουλευτής ΔΗΣΥ Αμμοχώστου – Ευγένιος Χαμπουλλάς

5.     Βουλευτής ΔΗΣΥ Αμμοχώστου – Γιώργος Τάσου

6.     Επαρχιακός Γραμματέας ΔΗΣΥ Αμμοχώστου – Γιώργος Κάρουλλας

7.     Παγκύπριος Σύνδεσμος Εφέδρων Καταδρομέων

8.     ΕΔΕΚ – Γιώργος Σταύρου

9.     Δημοτικό Συμβούλιο Λάρνακας – Αντώνης Παύλου

10.  Εκ μέρους Δημάρχου Λάρνακας κα Ελένη Λουκά

11.  Δημοτική ομάδα ΔΗΣΥ Λάρνακας – κ. Νίκος Γεωργίου

12.  Πρόεδρος ΔΗΣΥ – ο αντιπρόεδρος του ΔΗΣΥ Γιώργος Γεωργίου

13.  Αρχηγός Αστυνομίας – Πρόδρομος Προδρόμου

14.  Βουλευτής ΔΗΣΥ Αμμοχώστου – Κυριάκος Χ’’ Γιάννης

15.  Κοινοτάρχης Μηλιάς κ. Παναγιώτης Παττίχας

16.  Οικολόγοι – Περιβαλλοντιστές – Χαράλαμπος Ηρακλέους

17.  Παγκύπρια Επιτροπή Αγνοουμένων – Στέλλα Χαλκά

18.  Δήμαρχος Αραδίππου – Ευαγγελίδης Ευάγγελος

19.  Εκ μέρους της οικογένειας – Μαρία Ππεκρή

20.  Ανόρθωση Αμμοχώστου – Πουλλαϊδης Χρίστος

21.  ΑΣΟΒ Βατυλής

22.  Ένωση Αγωνιστών ΕΟΚΑ

23.  Σωματείο Εθνικός Καλού Χωριού

24.  Σύνδεσμος Αγωνιστών Βατυλής

25.  Λαϊκές Οργανώσεις Καλού Χωριού

26.  Κοινοτικό Συμβούλιο Bατυλής

27.  Κοινοτικό Συμβούλιο Καλού Χωριού

28.  Παγκύπρια Οργάνωση Σιτοπαραγωγών

29.  ΟΜΟΝΟΙΑ Βατυλής

30.  Κοινοτάρχης Κοφίνου – Δέσπω Χαραλάμπους

31.  Κέντρο Νεότητας ΘΟΚ Καλού Χωριού Λεμεσού

32.  Οικογένεια Γεώργιου Σκάγια

33.  Εθνικός Άσσιας

34.  Κοινοτικό Συμβούλιο Άσσιας

35.  Χορωδία Εθνικός Άσσιας

36.  Η Τουρκοκύπρια δημοσιογράφος Σεβκιούλ Ουλουτάν

• Στεφάνια κατέθεσαν και πλήθος κόσμου.

Κατηγορίες: ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Ετικέτες: Κηδεία Μιχάλη Ππεκρή