Η μαία Δημητρία Καραγιάννη

Η Μακρομαρίτσα από τη Βατυλή, μητέρα μεταξύ άλλων του Λουκή με τα 14 παιδιά, του Ππούκκα, του Θεμιστού είχε ένα αδελφό, τον Ιωάννη Καραγιάννη που παντρεύτηκε μια Μικρασιάτισσα, τη Βικτώρια και ζούσαν στο Αϊβαλί.

Έκαναν ένα γιο που πέθανε και τρεις κόρες την Αργυρώ, την Αγγελική και τη Δήμητρα.

Πάμε πίσω 87 χρόνια, στο 1922. Μικρασιατική καταστροφή. Ο τουρκικός στρατός βάζει φωτιά στη Σμύρνη, ρημάζει όλες τις ελληνικές πόλεις, σφάζει τους Έλληνες. Όλοι τρέχουν να φορτωθούν στα πλοία να σωθούν. Μεταξύ τους και η οικογένεια Καραγιάννη. Οι Τούρκοι στρατιώτες σφάζουν τον άντρα της Αργυρώς μπροστά στα μάτια της, την ώρα που ετοιμαζόταν να μπει στο πλοίο. Συλλαμβάνουν το σύζυγο της Δήμητρας, τον στέλλουν στα στρατόπεδα εργασίας. Πεθαίνει στην αιχμαλωσία. Η Δήμητρα, έγκυος 6 μηνών κτυπά στο πλοίο στη διάρκεια τρικυμίας και γεννά το μωρό της νεκρό.

Διωγμένες μετά την προσφυγιά καταλήγουν στη Βατυλή όπου  έχουν συγγενείς. Ψάχνουν να σταθούν στα πόδια τους, να βρουν ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους.

Η τρίτη που τιμούμε είναι αυτή η Δήμητρα Καραγιάννη, στην οποία δώσαμε το όνομα Δημητρία, η νέα που έχασε το μικρό της κατά το διωγμό και έμελλε να ξεγεννήσει πολλούς από εμάς.

Όταν ήρθε στη Βατυλή ήταν αναλφάβητη. Τότε ζητούσαν πρόσωπα να φοιτήσουν στη Μαιευτική Σχολή του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας και αποτάθηκε και η Δημητρία. Εκεί την ρώτησαν αν είχε απολυτήριο Δημοτικού ή Γυμνασίου. Τίποτα. Της ζήτησαν να υπογράψει την αίτηση, δεν ήξερε να γράφει.

Επέστρεψε στο χωριό απογοητευμένη και από την επόμενη κιόλας μέρα έθεσε σε εφαρμογή το φιλόδοξο σχέδιο της με τον τίτλο «εκπαίδευση».

Ζούσε σε ένα παλιό σπίτι στην περιοχή της εκκλησίας Αγίου Γεωργίου και από παιδιά του δημοτικού που περνούσαν από τη γειτονιά της δανείστηκε παλιά βιβλία και άρχισε να διαβάζει. Για κάθε απορία της ρωτούσε τους μικρούς. Έμαθε το αλφάβητο, μετά προχώρησε στην ανάγνωση και κατόπιν άρχισε να γράφει.

Τον επόμενο χρόνο, που ζήτησαν πρόσωπα να φοιτήσουν για μαίες, πήγε από τις πρώτες. Συμπλήρωσε την αίτηση, την υπέγραψε και την παρέδωσε στους υπεύθυνους.

Όταν την ρώτησαν τι εκπαίδευση είχε, τους είπε την ιστορία της, πως ήταν αυτοδίδακτη. Αυτοί θαύμασαν το πείσμα της και την δέχθηκαν στη Σχολή.

Με το που πήρε το δίπλωμα της μαίας έπιασε αμέσως δουλειά. Τότε η κάθε οικογένεια έκανε κατά μέσο όρο 6-8 παιδιά. Έκανε γέννες στη Βατυλή αλλά και στα γειτονικά χωριά, τη Λύση, Άρσος, Άσσια, Τρεμετουσιά, Στρογγυλό, Μουσουλίτα, ακόμα και στη Σίντα. Βλέπετε, μιλούσε απταίστως την τουρκική, αφού είχε γεννηθεί και ζήσει στο Αϊβαλί.

Αρχικά μετέβαινε στα σπίτια των ετοιμόγεννων περπατητή. Μετά απέκτησε ποδήλατο και έβαζε τη βαλίτσα με τα σύνεργα της μαίας στην πίσω σκάλα. Κατόπιν αγόρασε μοτοσυκλέττα για να προσφέρει πιο ταχεία εξυπηρέτηση. Όμως σε μια μετακίνηση με τη θετή της κόρη Βασούλλα Κανάρη είχε μια πτώση και ανατροπή. Βγήκε με σπασμένο το πόσι. Η Βασούλλα είχε τραυματιστεί ελαφρά.

Μετά από αυτό αποφάσισε να αγοράσει αυτοκίνητο για περισσότερη ασφάλεια.

Η θετή κόρη της Βασούλλα Κανάρη μας είπε πως ήταν από τις πρώτες γυναίκες της νήσου που απέκτησαν άδεια οδηγού αυτοκινήτου.

Την θυμάται επίσης που κρατούσε βιβλίο γεννήσεων, αλλά και πληροφοριών. Πληρωμών, τρόπος του λέγειν δηλαδή, αφού έπαιρνε ό,τι της έδιναν. Πολλές φορές όταν επέστρεφε κουρασμένη αλλά ευτυχισμένη που όλα κύλησαν ομαλά, έλεγε: «Από αυτή τη γυναίκα δεν πήρα τίποτα. Ήταν φτωχά τα πλάσματα».

Εκτελούσε λειτούργημα και όχι επάγγελμα. Ήταν μεθοδική, προσηνής, ακέραιου χαρακτήρα, ανιδιοτελής

«Ποτέ δεν έχασα μωρό στη γέννα», έλεγε πάντα με περηφάνεια. Κατά τραγική ειρωνία το τελευταίο που είχε χάσει ήταν το δικό της.

Γιώργος Κωνσταντίνου

Κατηγορίες: ΤΙΜΗΘΕΝΤΕΣ

Ετικέτες: Δημητρία Καραγιάννη