Μιχαλάκης Πεκρής – Λίγα λουλούδια στον λάκκο – τάφο…

Ο Μιχαλάκης Πεκρής, γεωργοκτηνοτρόφος, ήταν γνωστός σε όλη τη Μεσαορία. Είχε μεγάλες εκτάσεις γης στις οποίες καλλιεργούσε κυρίως σιτάρι, κριθάρι, σιφουνάρι αλλά και τριφύλι για τα ζώα.

Μαζί με τους Ελληνοκύπριους που είχε για να τον βοηθούν στη σκληρή δουλειά της καλλιέργειας της γης και της φροντίδας των ζωντανών, είχε στη δούλεψη του και δυο Τουρκοκύπριους, τον Χασάνη και τον Χαλίλη.

Ο δεύτερος Αττίλας στις 14 Αυγούστου 1974 τον βρήκε το σπίτι με τη γυναίκα και τα 5 παιδιά του. Οι τρεις μεγαλύτεροι ήταν στρατιώτες.

Οι πληροφορίες για προέλαση των Τούρκων όλο και πλήθαιναν. Οι κάτοικοι άρχισαν να φορτώνονται στα αυτοκίνητα και ό,τι άλλο μεταφορικό είχαν, έπαιρναν μαζί τους λίγα στρώματα, λίγα ρούχα κι έφευγαν, αφήνοντας πίσω όλα τα υπάρχοντα.

Ο Μιχαλάκης Πεκρής δεν ήθελε να αποχωριστεί το σπίτι, τα ζώα, το βιος του. Στις προτροπές της γυναίκας του «πάμε να φύγουμε, σκέψου τα παιδιά», έμενε σκεφτικός, περίμενε.

Όταν πια είχαν φύγει όλοι, ακόμη κι η μεγάλη του κόρη Δώρα μαζί με τα τρία μικρά εγγονάκια του, αποφάσισε να ξεκινήσει κι αυτός, όμως με μισή καρδιά.

Έβαλε νερό και τροφή στα ζώα, έκλεισε τις πόρτες του σπιτιού και ξεκίνησε. Κάθε λίγο κοίταζε πίσω, σαν να προσπαθούσε να θυμηθεί αν είχε ξεχάσει κάτι. Το σπίτι, τα ζώα, το σιτάρι, το τριφύλι, το χώμα, η γη, ήταν το είναι του, τα ένοιωθε όλα ζωντανά. Αισθανόταν πως είχε φύγει ένα κομμάτι από το κορμί του. Έφευγε, αλλά όλος ο εαυτός του ήταν εκεί. Κάτι πήγε να του πει η γυναίκα του. Ρωτούσε για τους γιους της, που ήταν στρατιώτες και βρίσκονταν στις μάχες. Δεν άκουσε, δεν απάντησε. Έφτασαν στο δασάκι της Άχνας. Κόσμος πολύς, ο καθένας έψαχνε να βρει μια γωνιά να βολευτεί για το βράδυ. Άλλοι έψαχναν τους δικούς τους.

Το άλλο πρωϊ πήρε την οικογένεια και πήγαν στο δημοτικό σχολείο της Δροσιάς. Η γυναίκα και τα μικρά παιδιά κοιμήθηκαν σε μια σχολική τάξη, που ήταν στοιβαγμένα καμιά πενηνταριά γυναικόπαιδα. Ο ίδιος προτίμησε να μείνει στο αυτοκίνητο. Ούτε που έκλεισε μάτι.

Την επόμενη μέρα, 16 Αυγούστου 1974 – είχε πάρει την απόφαση από το βράδυ – και την ανακοίνωσε στη γυναίκα του:

«Θα πάω να ποτίσω τα ζώα και θα διψούν».

Τι να πει η καημένη η γυναίκα του. Ήξερε πως δεν μπορούσε να του αλλάξει γνώμη. Τον λυπήθηκε, λυπήθηκε και τα παιδιά της, σιώπησε.

Στον δρόμο προς το χωριό τον συνέλαβαν Τούρκοι ένοπλοι. Τους είπε πως είχε στη δούλεψη του και δυο Τουρκοκύπριους. Τους εξήγησε πως ούτε έκανε, ούτε λογάριαζε να κάνει κακό σε κανένα. Μόνο τα ζώα του ήθελε να ποτίσει. «Δυο μέρες χωρίς νερό, θα πέθαιναν της δίψας», τους είπε.

Ούτε που άκουσαν τι τους είπε. Τον έσπρωξαν με βία σε ένα παρακείμενο ευκαλυπτόδασος, «φυτώριο» το ήξεραν στο χωριό.

Του πήραν ό,τι είχε πάνω του. Το ρολόϊ, ένα σταυρό στο λαιμό και πεντακόσιες περίπου λίρες. Στο δημοτικό σχολείο της Δροσιάς η μάνα ήταν με την ψυχή στο στόμα. Και χωρίς καθόλου χρήματα.

Ο Μιχαλάκης Πεκρής κακοποιήθηκε βάναυσα και αφέθηκε εκεί στη ρίζα ενός δέντρου να αιμορραγεί.

Ως εκεί ήξεραν τα γεγονότα οι δικοί του.

Οι πιο πολλοί έλεγαν ότι μετά τον σκότωσαν. Πάντως δεν υπήρχε κανένα στοιχείο που να μαρτυρεί επίσημα, ή πληροφορία που να λέει τί έγινε στη συνέχεια.

– Πρέπει να τον σκότωσαν…

Άνοιξαν τα οδοφράγματα. Πήγαν δειλά – δειλά στο χωριό οι δικοί του, είδαν το σπίτι ερειπωμένο, ούτε ζώα, ούτε σανό, ούτε τριφύλι, τίποτα, ούτε πόρτες, ούτε παράθυρα. Όπου κι αν κοιτάξουν, στη μνήμη έρχεται πάντα ο πατέρας, ο Μιχαλάκης Πεκρής. Η μάνα θυμάται ακόμη εκείνο το βλέμμα που κοίταζε πίσω καθώς το αυτοκίνητο προχωρούσε προς το δασάκι της προσφυγιάς.

Πέρασε καιρός πολύς και ένα τηλεφώνημα ήρθε να δείξει την άκρη του νήματος.

– Ρωτήστε τον (…) στα κατεχόμενα και θα σας πει.

Πήγαν ρώτησαν, έμαθαν.

– Τον σκότωσαν, τους είπαν και το νεκρό σώμα το πέταξαν σε λάκκο. Μετά έριξαν χώμα από πάνω.

Οι συγγενείς πήγαν εκεί. Έριξαν λίγα λουλούδια στον λάκκο-τάφο του αγαπημένου τους.

Μετά ειδοποίησαν την αρμόδια υπηρεσία  που συνεχίζει εδώ και μήνες τις εκταφές λειψάνων νεκρών του 1974.

Αναμένουν τώρα την εκταφή των οστών και ταυτοποίηση τους με τη μέθοδο DNA.

Κατηγορίες: ΠΕΣΟΝΤΕΣ, ΤΙΜΗΘΕΝΤΕΣ

Ετικέτες: Μιχαλάκης Πεκρής - Βατυλή