Ο Διάκος Αγίου Γεωργίου Βατυλής
Όταν πήρα να γράψω λίγα λόγια για τον επόμενο τιμώμενο μας, αντιλήφθηκα πως είχα ξεχάσει να ρωτήσω το όνομα του.
Όπως τον γνωρίζουν όλοι οι Βατυλιώτες έτσι τον έλεγα κι εγώ. Ο Διάκος της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου Βατυλής. Το κατά κόσμον όνομα του ήταν Χρίστος Στυλιανού.
Απλός, ανθρώπινος, πρόσχαρος, προσινής, χωρατατζής ο Διάκος υπηρέτησε την εκκλησία μας για 43 ολόκληρα χρόνια.
Γεννήθηκε το 1900 σε καιρούς δύσκολους. Έγινε Διάκος το 1931 και έπαιρνε ως μισθό 4.5 λίρες το χρόνο.
Με τη γυναίκα του Δέσποινα Χριστοδούλου Τσαγγάρη δούλευαν ολημερίς στα χωράφια για να εξασφαλίσουν τον επιούσιον. Βλέπετε είχαν να θρέψουν 5 στόματα, δύο γιους και τρεις κόρες.
Καλλιεργούσαν κριθάρι, σιτάρι και βαμβάκι. Είχαν και λίγα αιγοπρόβατα για το γάλα που χρειαζόταν η οικογένεια.
«Ποτέ δεν στερηθήκαμε τίποτα», μας είπε με περηφάνια ο γιος του Πάμπος Διάκος, που τον συναντήσαμε στο συνοικισμό Αγίου Ελευθερίου στα Λατσιά.
«Τον θυμάμαι – μας είπε – να φεύγει από τα χαράματα για τα χωράφια και να επιστρέφει το «βούττημα του ήλιου».
Τον θυμάται ακόμα με το άροτρο να οργώνει τη γη.
Καλλιεργούσε το περιβόλι της εκκλησίας στον Κάμπο και ένα δεύτερο χωράφι που είχε στην περιοχή «Σαράντα Σκάλες» προς τη Σίντα.
Βέβαια όταν είχε εσπερινό ή λειτουργία ήταν πάντα εκεί στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου Βατυλής.
Πριν τη Βατυλή υπηρέτησε αρχικά σαν διάκος στην εκκλησίας της Παναγίας της Χρυσοπολίτισσας στη Λάρνακα.
Όταν έλεγε το Ευαγγέλιο είχε μια φωνή σαν καμπάνα που ενθουσίαζε τους πιστούς.
Ωστόσο έμεινε εκεί μόνο 40 μέρες και όταν ήρθε στην εκκλησία της Βατυλής έλεγε με νόημα: «Εγώ δεν μπορώ μακριά από τον Άη Γιώρκη μας».
Υπηρέτησε την εκκλησία μας με συνέπεια και απέραντη αγάπη τόσο με τον Παπακώστα, όσο και με τον Παπα-Ζενιέρη.
Ο απλός ο κόσμος του χωριού μας, όλοι σχεδόν έχουν να λένε και ένα καλό λόγο για τον Διάκο της εκκλησίας μας. Εξυπηρετικός, πρόσχαρος με το χαμόγελο κατέγραφε τις παρακλήσεις, τις γιορτές, ετοίμαζε τις προσευχές προς τον Κύριο.
Ουδέποτε ζητούσε χρήματα. Κι όταν οι πιστοί των ρωτούσαν, η απάντηση του ήταν στερεότυπη: Ό,τι προαιρείσθε. Βέβαια τα παλιά τα χρόνια ο κόσμος φτωχός δεν είχε τίποτα να δώσει τις περισσότερες φορές.
Στην προσφυγιά έζησε στο σπίτι της κόρης του Φούλας Κοντόπουλου στο Στρόβολο. Κοιμήθηκε στις 9 Νοεμβρίου 1978, σε ηλικία 78 ετών.
Γιώργος Κωνσταντίνου
Κατηγορίες: ΤΙΜΗΘΕΝΤΕΣ
Ετικέτες: Διάκος Αγίου Γεωργίου Βατυλής